Voorbeeld uit ons eigen leven: Nick wilde op ski vakantie. Kirstie gaf aan dat ze dit vervelend vond. Nick kreeg daardoor een schuldgevoel en ging twijfelen of hij wel moest gaan. Vanuit Nick zijn kind rol wilde hij het graag goed voor de ander, in dit geval voor Kirstie. Voor zijn gevoel deed hij dat nu niet, want hij maakte Kirstie verdrietig.

Kirstie wilde hem geen schuldgevoel geven en zei niet dat Nick niet mocht gaan. Alleen door zijn schuldgevoel (kind pijn) pakte hij dit wel zo op. Hierdoor mocht het vervelende gevoel en verdriet van Kirstie er niet helemaal zijn en verliep de communicatie moeizaam. Er ontstonden verwijten naar elkaar en er werd niet goed naar elkaar geluisterd.

Mensen die we tegen komen in ons leven spiegelen ook vaak pijnstukken

Als je ruzie of onenigheid hebt met je kind of partner vraag jezelf dan eens wat vaker af wat nu echt belangrijk is.
De strijd of discussie aangaan vanuit het ego of vanuit LIEFDE de pijn zien waar je kind of partner mee worstelt.

Als je vanuit LIEFDE zou reageren zou je de strijd of discussie stoppen, omdat je inziet dat niemand er iets mee opschiet.

Dan zou je misschien wel naast je kind of partner gaan zitten en zeggen dat het even boos of gefrustreerd mag zijn.

Dan zou je je kind of partner misschien wel vastpakken en knuffelen en zeggen: "Wat zijn we toch aan het doen. We begrijpen elkaar niet he. Wat is dat vervelend. " ?

Jij vraagt aan je partner of een ander of hij/zij iets met jou wil doen. De ander wil dat niet of heeft geen tijd. Je voelt je afgewezen of niet gezien (oude pijn) en je vergeet dat het een vraag was. De ander heeft een eigen vrije wil/keuze om ja of nee te zeggen. Je wordt boos op de ander, omdat jij behoefte hebt aan aandacht van je partner en je partner voldoet niet aan je verwachting. In dit geval is het niet eerlijk om je pijn neer te leggen bij je partner. Je mag zelf de verantwoording nemen voor dat gevoel en vertellen tegen je partner waarom je dit gevoel hebt in plaats van boos te worden. Daarnaast kun je samen kijken hoe jou behoefte aan aandacht ingevuld kan worden op een andere manier of op een ander moment.

Een voorbeeld uit ons leven. Kirstie is echt een gevoelsmens en kan zich ineens heel verdrietig voelen. Ze heeft snel last van de maanstanden bijvoorbeeld. Nick heeft hier geen geen last van en heeft niet zoveel met de maan. In het begin begreep hij het niet, hij nam het niet serieus en zei dat het onzin was want 'dat zit tussen de oren'. Er was vooral veel onbegrip en het verdriet van Kirstie mocht er niet zijn. Nadat we het samen in de gaten gingen houden, viel ons op dat de verdrietige buien van Kirstie vaak overeen kwamen met de de stand van de maan. Nick nam zijn woorden terug en is zich er meer in gaan verdiepen. Inmiddels kan Nick het verdriet van Kirstie er gewoon laten zijn en begrijpt hij het beter.

In dit geval kon Nick het begrijpen. Soms gebeurd het ook wel eens dat je de ander echt niet begrijpt. Nick komt tot ontspanning van een avondje achter de Playstation. Kirstie begrijpt niet dat dit mogelijk is want zij is van mening dat je hoofd dan nog steeds actief is. Dit is een overtuiging van haar. Ondanks dat ze het begrijpt, laat ze Nick in zijn waarden en op zijn manier zijn ontspanning pakken.

Mannen let op, dit kan je zeggen als je partner verdrietig is of zich niet fijn voelt: 'Wat vervelend lieverd, huil maar even. Als je wil praten dan luister ik. Luister zonder oordeel, ook al begrijp ik er niets van'. Wanneer een vrouw weer rustig is kun je proberen met haar in gesprek te gaan en kun je vragen wat er aan de hand is.

En vrouwen ben van te voren duidelijk wat je op die momenten nodig hebt. De ander kan niet altijd aanvoelen wat jij nodig hebt, al lijkt het nog zo logisch voor jou.

Vrouwen, geef de man zijn ruimte en vrijheid om zijn eigen ding te doen. Zijn eigen tempo te volgen.

Bijvoorbeeld een vriendin is erg op zichzelf en nergens mee naar toe gaat. Je maakt je zorgen en je vindt dat zij meer leuke dingen mag gaan doen voor zichzelf. En meer onder de mensen mag komen.
Maar zij wil dit niet en je vindt dit erg lastig, omdat je haar wilt helpen.
Maar je gaat dan voorbij aan wat de ander wil.

Heb je al echt naar je vriendin geluisterd of heb je haar alleen dingen opgelegd? Wat wil zij? Is het je eigen angst en interpretatie dat ze eenzaam is? Misschien heeft zij juist die rust nodig, na alle prikkels en contacten die ze in het dagelijks leven ervaart.
En vindt ze het alleen zijn juist wel heerlijk.

Of jij vindt dat je partner, vriend of vriendin meer in zijn mars heeft dan hij/zij nu doet. Deze moppert vaak over zijn/haar baan en de spanningen die het met zich meeneemt. Dit heeft ook zijn doorwerking op het gezin. Je hebt al meerdere keren aangegeven dat hij/zij er iets aan moet doen, bijvoorbeeld een andere baan zoeken of voor zichzelf beginnen. Jij weet dat je partner, vriend of vriendin dit kan, maar degene ziet dit nog niet in omdat hij/zij hier een angst op heeft zitten.

Je blijft je de ander pushen om deze stap te nemen en dit geeft wrijving in de communicatie, omdat de ander nog niet klaar is voor deze stap. Maar dat vind je moeilijk om te zien en te geloven. Jij ziet namelijk alle mogelijkheden en de ander zit nog in de 'ja maar' fase. Als jij je ander niet zijn of haar eigen ruimte geeft en zichzelf laat zijn, geeft dit stress en een hoop onrust bij jullie allebei. Hoe moeilijk het ook is in dit voorbeeld, laat de ander los en zijn/haar eigen tempo naar deze beslissing werken.

Voorbeeld uit ons eigen leven. Kirstie had de neiging in het begin van onze relatie om in de ouder-rol te zitten doordat ze zei wat Nick moest doen in het huishouden. Dit was goed bedoeld maar dit triggerde bij Nick onverwerkte pijnstuk dat er voor hem wordt bepaald wat hij moet doen. Hierdoor schoot hij in zijn rebelse kind-rol en dacht dat Kirstie hem de les wilde lezen en ging in de weerstand. Het gevolg hiervan was dat Kirstie in een onverwerkt pijnstuk kwam, namelijk zich niet gehoord en gezien voelen. Hierdoor schoot Kirstie ook in een kind-rol en kregen we ruzie.

We hebben de gewoonte om na een ruzie na te bespreken wat er mis ging in de communicatie. We kijken dan in welke rol we zaten en welke pijnstukken er werden aangeraakt. Doordat we daar bewust van werden, konden we elkaar erop wijzen wanneer één van ons in een ouder- of kind-rol schoot om vervolgens terug te keren naar de volwassen-rol.

Iemand heeft de behoefte om te knuffelen en wil graag door de ander geknuffeld worden. Als de ander niet van deze behoefte op de hoogte is, dan is het reëel om te verwachten dat hij/zij je knuffels geeft. En zeker niet als hij/zij dit van thuis uit niet heeft meegekregen.

Een gezamenlijke behoefte kan zijn dat je samen het huishouden doet. Samen kun je afspraken maken over wie wat doet. Dan is het reëel om te verwachten dat de ander zijn taken uitvoert.

Persoon A heeft iets heel duidelijk in zijn hoofd en hij legt het uit aan persoon B. Persoon B begrijpt het niet en zegt 'jij bent onduidelijk' dan is dat zijn waarheid. Want voor persoon B zijn of haar gevoel is persoon A onduidelijk. Het wil niet zeggen dat persoon A dat ook echt is. Persoon A is namelijk voor zijn of haar gevoel heel duidelijk.

Persoon B kan beter vragen gaan stellen om duidelijkheid te krijgen in plaats van te zeggen dat A niet duidelijk is. Dat zal hem of haar veel meer helpen en de communicatie bevorderen.

Ik kies voor mijn eigen gedachten.

Voorbeeld affirmatie

Ik moet hard werken. Het kan zijn dat je ouders dat altijd hebben gedaan en belangrijk vinden. En dat jij dat bent gaan geloven.

Uit de eerste healing op afstand kwam onder andere naar voren dat mijn ongeboren kindje niet in het ziekenhuis geboren wilde worden. Omdat deze negatieve ervaringen had vanuit een vorig leven en de medici niet vertrouwde. En wat nu de grap is, (nou ja, op dat moment was het niet grappig) ik moest in het ziekenhuis bevallen, omdat ik teveel vruchtwater had en er complicaties konden optreden. Ik kreeg een dubbele les Vertrouwen op mijn intuïtie. Ten eerste dat alles wel gewoon goed was met de kleine en er geen complicaties op zouden treden.

En ten tweede dat de kleine wel gewoon in ziekenhuis geboren kon worden. Toen ik zelf af ging stemmen voelde ik dat het juist heel helend zou zijn voor het trauma van de kleine in buik om in het ziekenhuis geboren te worden. Zeker als ik goed afgestemd zou blijven op hem en hem zou begeleiden om veilig geboren te worden in het ziekenhuis. Daar ben ik vanuit gegaan en ik heb voor gekozen om te gaan geloven dat het goed komt. En niet mezelf in angst vast te zetten en mij zorgen te maken over wat er allemaal mis kon gaan.

Bij een andere afstemming voelde de persoon dat de kleine bang was voor naalden en dat ik de vliezen beter niet kon laten breken. Het zou paniek kunnen veroorzaken bij de kleine en zijn hartslag kon omhoog gaan waardoor de gynaecoloog zou moeten ingrijpen.

Ook hier ben ik zelf gaan voelen en voelde ik dat ik er op mocht vertrouwen dat alles goed zou gaan. Gelukkig kon ik dat en ben ik niet in angst gaan zitten en heb ik de zwangerschap vanuit vertrouwen kunnen uitdragen.

Lees verder op de volgende pagina

Toen ik in het ziekenhuis aankwam en had ik 6 cm ontsluiting. De gynaecoloog stelde voor om mijn vliezen te breken om het proces te versnellen.
Ik voelde bij mezelf en mijn lichaam. Het voelde goed om te doen.
Nadat de vliezen waren gebroken had ik na een half uur een gezonde zoon in mijn armen, zonder complicaties.

Uiteindelijk is alles dus goed gekomen. Wat ben ik blij dat ik kon en durfde te vertrouwen op mijn gevoel en intuïtie in plaats me te laten leiden door wat een ander doorkreeg en voelde. Een echt kadootje en mooie bevestiging voor mezelf.